දේව කැමැත්තට භාරවීමේ කලාව
මනුෂ්‍ය ජීවිතයේ අරගලය බොහෝ විට කේන්ද්‍රගත වන්නේ අපගේම සැලසුම්, අපගේම ශක්තිය සහ අපගේම පාලනය මතය. අනාගතය සුරක්ෂිත කරගැනීමට, අනපේක්ෂිත සිදුවීම් මඟහරවා ගැනීමට, සහ ජීවිතයේ සුක්කානම තදින් අල්ලා ගැනීමට අප දරන වෑයම අප්‍රමාණ ය. එහෙත්, මෙම නිරන්තර ආතතිය සහ වෙහෙස මැද, ක්‍රිස්තියානි අධ්‍යාත්මික ජීවිතය අපට හඳුන්වා දෙන්නේ ඉන් හාත්පසින්ම වෙනස්, එහෙත් අතිශයින් බලවත් මාර්ගයකි: එනම්, දෙවියන් වහන්සේගේ ප්‍රේමනීය රැකවරණයට සම්පූර්ණයෙන්ම භාරවීමයි. මෙය හුදු අකර්මණ්‍ය යටත්වීමක් හෝ දෛවයට ඉඩ දීමක් නොව, ශුද්ධ වූ හොසේමරියා එස්ක්‍රිවා මුනිඳුන් අපට උගන්වන පරිදි, එය ප්‍රේමයෙන්, විශ්වාසයෙන් සහ ක්‍රියාශීලී වගකීමෙන් යුතුව, දරුවකු සිය ප්‍රේමණීය පියාණන්ගේ දෑතට භාරවන්නාක් මෙන් ජීවත්වීමේ උත්තරීතර කලාවයි.
ශුද්ධ වූ ජුසේ තුමා: ක්‍රියාශීලී භාරවීමේ පරිපූර්ණ ආදර්ශය
ශුද්ධ වූ හොසේමරියා මුනිඳුන් දෙවියන් වහන්සේට භාරවීමේ ආදර්ශයක් ලෙස නිරන්තරයෙන්ම අප ඉදිරියේ තබන්නේ ශුද්ධ වූ ජුසේ මුනිතුමන්වය. ජුසේ තුමාගේ ජීවිතය, නිහඬ, එහෙත් අතිශයින් ගැඹුරු පාඩම්වලින් පිරුණු විවෘත පොතකි. උන්වහන්සේගේ භාරවීම කිසිවිටෙකත් අන්ධ, සිතාබැලීමෙන් තොර ක්‍රියාවක් නොවීය. එය, තීක්ෂණ බුද්ධිය, මානව වගකීම සහ නොසැලෙන ඇදහිල්ල යන අංග තුනෙහිම අපූර්ව සංකලනයකි.
ඇදහිල්ලෙන් යුත් කීකරුකම: ශාන්ත ජෝන් ක්‍රිසොස්තොම් තුමන්ව උපුටා දක්වමින් ශු. හොසේමරියා පෙන්වා දෙන්නේ, ජුසේ තුමා දේව දූතයාගේ අණට මුහුණ දුන් ආකාරයයි. "හෙරොද්ගෙන් පලා යෑමට ඊජිප්තුවට යන්න" යන අණ ඇසූ විට, ජුසේ තුමා තර්ක කළේ නැත. "ටික කලකට පෙර මේ දරුවා සිය සෙනඟ ගලවන බව පැවසුවා, දැන් උන්වහන්සේවම ගලවාගැනීමට නොහැකිව අපට පලා යන්න සිදුවී තිබේද? මෙය ඔබගේ පොරොන්දුවට පටහැනියි" යනුවෙන් උන්වහන්සේ පැමිණිලි කළේ නැත. දේව දූතයා "මා දන්වන තුරු එහි සිටින්න" යැයි කී විට, "කවදාද ආපසු එන්නේ?" කියා උන්වහන්සේ ප්‍රශ්න කළේ ද නැත. ජුසේ තුමාගේ ඇදහිල්ල ප්‍රශ්න කිරීම්වලින් ඔබ්බට ගිය, දෙවියන් වහන්සේ කෙරෙහි වූ පූර්ණ විශ්වාසයක් මත පදනම් විය. උන්වහන්සේගේ නිහඬ කීකරුකම තුළ, දේව සැලැස්මේ තර්කනය මිනිස් තර්කනයට වඩා උසස් බවට වූ ගැඹුරු අවබෝධයක් ගැබ්ව තිබිණි.
ක්‍රියාශීලී වගකීම, අකර්මණ්‍ය යටත්වීමක් නොවේ: ශු. හොසේමරියා මුනිඳුන් මෙහිදී අවධාරණය කරන වැදගත්ම කරුණ නම්, ජුසේ තුමාගේ කීකරුකම "සිදුවීම් මාලාවට අකර්මණ්‍ය ලෙස යටත්වීමක්" නොවීමයි. ක්‍රිස්තියානියෙකුගේ ඇදහිල්ල යනු අලසකම, මුලපිරීමක් නොමැතිකම හෝ හුදෙක් සිදුවන දේ බලා සිටීම නොවේ. ජුසේ තුමා සිය මානව අත්දැකීම් සහ බුද්ධිය ඇදහිල්ලේ සේවයට යෙදවූහ. ඊජිප්තුවේ සිට ආපසු එන විට, "හෙරොද්ගේ පුත් ආකිලාවුස් ජුදයේ පාලනය කරන බව දැනගත් විට, එහි යෑමට ඔහු බිය විය." මෙය පෙන්නුම් කරන්නේ උන්වහන්සේ සිතූ බවත්, තත්ත්වය තක්සේරු කළ බවත්, සිය පවුලේ ආරක්ෂාව ගැන වගකීමෙන් ක්‍රියා කළ බවත්ය. උන්වහන්සේගේ මෙම මානව තීරණය, දේව ආනුභාවයෙන් තහවුරු වූ අතර, ගලීලයට යන ලෙස උන්වහන්සේට උපදෙස් ලැබිණි. එබැවින්, දේව කැමැත්තට භාරවීම යනු අපගේ මොළය ක්‍රියා විරහිත කිරීමක් නොව, අපගේ සියලු හැකියාවන් සහ බුද්ධිය දේව සැලැස්ම තුළ ක්‍රියාත්මක කිරීමකි.
අපගේ දෛනික ජීවිතයේදී ද, අප මුහුණ දෙන අභියෝග හමුවේ, ජුසේ තුමා මෙන් ක්‍රියා කිරීමට අපට ආරාධනා කෙරේ. රැකියාවේ ගැටලුවක්, පවුලේ අර්බුදයක්, හෝ පෞද්ගලික දුෂ්කරතාවයක් වේවා, අප කළ යුත්තේ අත්හරවා බලා සිටීම නොවේ. අපට කළ හැකි සියල්ල යාච්ඤාවෙන්, සිතා බැලීමෙන්, උපදෙස් පැතීමෙන්, සහ වෙහෙස මහන්සි වී වැඩ කිරීමෙන් කළ යුතුය. එසේ කරමින්, එහි අවසාන ප්‍රතිඵලය දෙවියන් වහන්සේට භාර දිය යුතුය. එයයි ජුසේ තුමාගේ "බුද්ධිමත් කීකරුකම" සහ "ඵලදායී කැපවීම".
භාරවීමේ නොසැලෙන පදනම
ජුසේ තුමා අපට ආදර්ශය සපයන අතර, එම ආදර්ශය අනුගමනය කිරීමට අපට ශක්තිය සහ හේතුව සපයන්නේ ශු. හොසේමරියා මුනිඳුන්ගේ අධ්‍යාත්මික ඉගැන්වීම්වල හරය වන "දේව පුත්‍රභාවය" (Divine Filiation) පිළිබඳ ගැඹුරු යථාර්ථයයි. දෙවියන් වහන්සේට අපව භාර දිය හැක්කේ ඇයි? මක්නිසාද උන්වහන්සේ සර්වබලධාරී පාලකයෙකු පමණක් නොව, අපගේ ප්‍රේමණීය පියාණන් වන බැවිනි.
අත්දැකීමෙන් ලබන සත්‍යයක්: ශු. හොසේමරියා මෙම සත්‍යය ගැන කතා කරන්නේ වියුක්ත දේවධර්ම සංකල්පයක් ලෙස නොවේ. උන්වහන්සේ පවසන්නේ, "මාගේ පියාණන්ගේ හදවත තුළට පිවිසීමේ ප්‍රීතිය මා අත්දැක තිබේ" යනුවෙනි. මෙය අප එක් එක්කෙනා විසින්ම අත්විඳිය යුතු යථාර්ථයකි. බව්තීස්මයේදී, අප හුදෙක් දෙවියන් වහන්සේගේ නිර්මාණ පමණක් නොව, උන්වහන්සේගේම ජීවිතයට හවුල් වූ, උන්වහන්සේගේ ආදරණීය දරුවන් බවට පත් වෙමු.
දරුවකුගේ තර්කනය: මෙම දේව පුත්‍රභාවයේ යථාර්ථය, භාරවීම පිළිබඳ අපගේ මුළු දෘෂ්ටියම වෙනස් කරයි. ශු. හොසේමරියා සිය යාච්ඤාව ගැන මෙසේ පවසයි: "ස්වාමීනි, ඔබ මා මෙහි තැබුවා... මම ඔබ කෙරෙහි විශ්වාසය තබමි. ඔබ මාගේ පියාණන් බව මම දනිමි. කුඩා දරුවන් තම දෙමාපියන් ගැන නිරපේක්ෂ වශයෙන් සහතිකයෙන් සිටින බව මම දැක ඇත්තෙමි." මෙයයි භාරවීමේ හරය. කුඩා දරුවෙකු තම පියාගේ නිවසේ ආහාර ගැන, ආරක්ෂාව ගැන, හෝ අනාගතය ගැන කනස්සලු වන්නේ නැත. ඔවුන් දන්නේ තම පියා තමන්ව රැකබලා ගන්නා බව පමණි. අපගේ අධ්‍යාත්මික ජීවිතය ද එසේ විය යුතුය. ලෝකයේ ප්‍රශ්න, අපගේම දුර්වලතා, සහ අනාගතය පිළිබඳ අවිනිශ්චිතභාවය හමුවේ, අපට සන්සුන්ව සිටිය හැක්කේ අප සර්වබලධාරී, සර්වඥ, සහ සියල්ලටම වඩා අපට අසීමිතව ප්‍රේම කරන පියෙකුගේ දෑතෙහි සිටින බව අප දන්නා බැවිනි.
මෙම "දරුවකු වීමේ ආකල්පය" අපව දුර්වල කරන්නේ නැත. ඊට පටහැනිව, එය අපට ශක්තිය ලබා දෙයි. මක්නිසාද, අපගේ ශක්තිය රැඳී ඇත්තේ අපගේ හැකියාවන් මත නොව, අපගේ පියාණන්ගේ සර්වබලධාරීත්වය මතය. මෙම විශ්වාසය, ශු. හොසේමරියා පෙන්වා දෙන පරිදි, "ශක්තිමත්, ගැඹුරු සහ සන්සුන් බැතිමන්තකමක්" ඇති කරන අතර, එය අපව "නිවැරදි චේතනාවෙන් යුතුව නිරන්තරයෙන් වැඩ කිරීමට" පොළඹවයි.
අපගේ දුර්වලකම තුළ දෙවිඳුන්ගේ බලය
දේව කැමැත්තට සම්පූර්ණයෙන් භාරවීමට ඇති ලොකුම බාධාවක් නම් අපගේම දුර්වලකම, පව්කාරකම සහ නොසෑහෙන බව පිළිබඳ හැඟීමයි. "මා වැනි පව්කාරයෙකුට දෙවියන් වහන්සේ සැබවින්ම සවන් දේවිද? මා වැනි දුර්වලයෙකුට උන්වහන්සේගේ කැමැත්ත ඉටු කළ හැකිද?" යන සිතුවිලි අපව අධෛර්යමත් කළ හැකිය. ශු. හොසේමරියා මෙම යථාර්ථයට මුහුණ දෙන්නේ අසමසම ශුභවාදී දෘෂ්ටියකිනි.
දුහුවිල්ලෙන් සෑදූ පුත්‍රයෝ: උන්වහන්සේ නිර්භයව අපට මතක් කර දෙන්නේ, "ඔව්, ඔබ දුහුවිල්ලෙන් සාදා ඇත. ඒ ගැන කණගාටු නොවන්න." අපගේ දුර්වලකම, අපගේ සීමිත බව, අපගේ "කිසිත් නොවටිනාකම" අවංකව පිළිගැනීම භාරවීමේ පළමු පියවරයි. එහෙත්, මෙය කතාවේ අවසානය නොවේ. "ඔබ සහ මම දෙවියන් වහන්සේගේ පුත්‍රයෝ වෙමු. එයයි දේවත්වයට පත්වීමේ නිවැරදි මාර්ගය." අපගේ දුර්වලකම, අපගේ "දුහුවිල්ලෙන් සැදුනු ස්වභාවය" යනු දෙවියන් වහන්සේගේ කරුණාවේ බලය ක්‍රියාත්මක වීමට ඇති භාජනයයි.
මහා ඇලෙක්සැන්ඩර් සහ යාචකයා පිළිබඳ උපමාව මෙහිදී අතිශයින්ම අර්ථවත් වේ. යාචකයා තමාගේ තත්ත්වයට සරිලන පරිදි සුළු දෙයක් ඉල්ලූ විට, ඇලෙක්සැන්ඩර් රජු තමාගේ තත්ත්වයට සරිලන පරිදි නගර පහක් පාලනය කිරීමට ඔහුට ලබා දුන්නේය. එලෙසම, අපගේ දුර්වලකම් සහ සීමාවන් දෙස බලන විට, අප දෙවියන් වහන්සේට අපගේ "කිසිත් නොවටිනාකම" පූජා කළ යුතුය. එවිට, දෙවියන් වහන්සේ උන්වහන්සේගේ සර්වබලධාරීත්වයෙන්, උන්වහන්සේගේ දේව ජීවිතයෙන්ම අපව පුරවනු ඇත. අපගේ දුර්වලකම හඳුනා ගැනීම, දෙවියන් වහන්සේගේ බලය පාපොච්චාරණය කිරීමකි.
සුවය සැමවිටම අත ළඟය: ශුද්ධවන්තභාවයේ පරමාදර්ශය උසස් බවත්, එය දුෂ්කර බවත් ශු. හොසේමරියා තුමන් පිළිගනී. එහෙත් උන්වහන්සේ පවසන්නේ, "එය පහසුය. එය අපට ළඟා විය හැකිය." මක්නිසාද, ශරීරයේ රෝගයකට සමහරවිට සුදුසු ඖෂධයක් නොතිබුණත්, අධ්‍යාත්මික ජීවිතයේ රෝගවලට ඖෂධය සැමවිටම අත ළඟ ඇත. ඒ ඖෂධය නම්, "දිව්‍ය සත්ප්‍රසාද වහන්සේ තුළ වැඩසිටින ජේසුස් ක්‍රිස්තුස් වහන්සේමය." උන්වහන්සේ අපට අනෙකුත් ප්‍රසාද නිධාන තුළින් ද සිය කරුණාව ලබා දෙන සේක. එබැවින්, දේව කැමැත්තට භාරවීම යනු අපගේම ශක්තියෙන් කරන ව්‍යායාමයක් නොව, ක්‍රිස්තුස් වහන්සේගෙන් සහ ප්‍රසාද නිධානවලින් නිරන්තරයෙන් ශක්තිය ලබා ගනිමින් කරන ගමනකි. අපගේ දුර්වලකම් හමුවේ අධෛර්යමත් වූ විට, අප කළ යුත්තේ පාපොච්චාරණය වෙත, දිව්‍ය සත්ප්‍රසාද වහන්සේ වෙත දිව යාමයි.
දෛනික ජීවිතය තුළ භාරවීමේ ප්‍රායෝගිකත්වය
ශුද්ධ වූ හොසේමරියා එස්ක්‍රිවා මුනිඳුන්ගේ ඉගැන්වීම් අනුව, දෙවියන් වහන්සේට භාරවීම යනු වරක් කර අවසන් කරන ක්‍රියාවක් නොව, දිනෙන් දින, මොහොතින් මොහොත, ජීවිත කාලය පුරාම පවත්වාගෙන යන ආකල්පයකි. එය,
- ක්‍රියාශීලී විශ්වාසයකි: ජුසේ තුමා මෙන්, අපගේ බුද්ධිය, හැකියාවන් සහ වගකීම් උපරිමයෙන් භාවිතා කරමින්, එහි ප්‍රතිඵලය දෙවියන් වහන්සේට භාර දීමයි.
- පුත්‍ර ප්‍රේමයකි: අප දෙවියන් වහන්සේගේ ආදරණීය දරුවන් යන නොසැලෙන සත්‍යය මත පදනම්ව, කුඩා දරුවකුගේ විශ්වාසයෙන් යුතුව උන්වහන්සේගේ රැකවරණයට යටත් වීමයි.
- යටහත් ශක්තියකි: අපගේම දුර්වලකම් සහ "දුහුවොල්ලෙන් සැදුන ස්වභාවය" අවංකව පිළිගනිමින්, එය දෙවියන් වහන්සේගේ කරුණාවේ බලය සඳහා විවෘත භාජනයක් බවට පත් කර ගැනීමයි.
- ප්‍රායෝගික බැතිමන්තකමකි: "සෑම මොහොතකම කුඩා යුතුකම ඉටු කිරීමට" තීරණය කිරීමයි. අප දිනපතා වපුරන කුඩා බීජ තුළින්, දෙවියන් වහන්සේ අස්වැන්නේ ගබඩා පුරවනු ඇත.
අවසාන වශයෙන්, ශුද්ධ වූ හොසේමරියා මුනිඳුන්ගේ ජීවිතයම මෙම භාරවීමේ සාක්ෂියකි. උන්වහන්සේ පවසන පරිදි, අපගේ ජීවිතයේ ඕනෑම තත්වයක් යටතේ අපගේ යාච්ඤාව විය යුත්තේ එකක්මය: "ස්වාමීනි, මම ඔබව විශ්වාස කරමි; ඔබගේ රැකවරණය, ඔබගේ දෛනික උපකාරය මට සෑහේ." මහා ප්‍රාතිහාර්යයන් ඉල්ලා සිටීම වෙනුවට, අපගේ ඇදහිල්ල වර්ධනය කරන ලෙසත්, අපගේ බුද්ධිය ආලෝකවත් කරන ලෙසත්, අපගේ කැමැත්ත ශක්තිමත් කරන ලෙසත් අප ඉල්ලා සිටිය යුතුය. එවිට, අපගේ ජීවිතයේ කුණාටු මධ්‍යයේ වුවද, අපගේ ප්‍රේමණීය පියාණන්ගේ දෑතෙහි අප සුරක්ෂිත බව දනිමින්, නොසැලෙන සාමයකින් සහ ප්‍රීතියකින් යුතුව ජීවත් වීමට අපට හැකි වනු ඇත. එයයි දේව කැමැත්තට භාරවීමේ කලාවෙන් අප ලබන උත්තරීතරම ජයග්‍රහණය.